Ik geef het op

Ik geef het op. Vechten tegen de bierkaai is niet mijn stijl. Jarenlang heb ik geprobeerd mijn kinderen mee te krijgen in mijn streven naar zelfvoorzienend leven, maar helaas. Hoe vaker ik zeg: Waarom zou je iets kopen, als je het zelf maken kunt?, des te hardnekkiger beweren zij: Waarom zou je iets zelf maken, als je het kopen kunt? Tja, tegen een dergelijk verschil in inzicht valt niet op te tornen. En dus geef ik het op.
Nou ja, misschien niet helemaal. Mijn groentetuin moet dan wel sneuvelen vanwege de wantrouwende gezichten aan tafel (als ik de vraag of de wortels, prei of wat dan ook uit de tuin komt met 'ja' beantwoord, worden de borden nog net niet weggeschoven, maar het scheelt niet veel) en de hoeveelheid werk die voornamelijk stank voor dank oplevert, maar ik ga niet beloven dat ik in de siertuin niet hier en daar een kropje sla tussen smokkel.
Misschien is het alleen maar de realiteit die toegeslagen heeft. Natuurlijk is het heerlijk om te proberen zoveel mogelijk van eigen erf te leven. Maar het moet wel léven blijven en geen slaven worden. Ik bedoel maar: negen mensen aan het eten houden en dan ook nog zien dat de familie schoon en heel gekleed gaat, om maar van stoffen en boenen niet te spreken, dat red je gewoon niet in je eentje. En laten we eerlijk blijven, jonger worden we geen van allen, daar vorm ik geen uitzondering op. Heel lang heb ik mezelf optimistisch voorgespiegeld: gezonder leven = gezonder voelen = meer kunnen ondernemen. En dat is waar. Maar... je wordt op die manier geen superwoman. Dan moet je wel eens wat dromen stallen. Of je dan zeeën van tijd overhoudt?
Welnee, het leven gaat gewoon in dezelfde versnelling door. M'n gasfornuis draait overuren en ik draai mee. Onze oudste dochter blijkt last van een berg voedselallergieën te hebben. Geen witmeel, geen eieren, geen melk, geen soja, geen varkensvlees, weinig citrusvruchten... En wel een heleboel dingen die ze niet lekker vindt. Pizza uit de winkel? Dat is hier een zeldzame traktatie, nu dus een verboden lekkernij. Dat lossen we op met eigen fabrikaat. Warempel vindt ze het lekker. Crackers en knackebröd bevatten ook voor haar verboden meelsoorten. Ook daar slaan we aan het proberen. Rijst mag ze wel, dus gebonden soep wordt nu gemaakt met rijstebloem, en zo experimenteren we door.
Ik hoop ook nog gelegenheid te krijgen m'n naaimachine onder het stof vandaan te halen. Er ligt een berg lappen te wachten. Ik ben dol op mooie stoffen. Twee keer per jaar is er in het dorp een "Stoffenspektakel" dat z'n naam eer aan doet. Meestal loop ik er met een boog omheen, maar soms kan ik mezelf niet bedwingen en grabbel ik genietend tussen al het opgetaste textiel. En dan ga ik voor de bijl: een koopje hier, een lapje daar. En daar moet nu maar eens wat mee gebeuren (maar eerst moet die stapel verstelgoed er aan geloven).
Buiten is er momenteel niet veel te doen, al ben ik bang dat het onkruid dankbaar misbruik maakt van de hoge temperaturen en dat ik de schoffel uit zijn winterslaap moet wekken. De blaadjes zijn inmiddels van de bomen en die zijn vol enthousiasme afgevoerd door zoonlief. Hij heeft een paar zaterdagmiddagen blazend doorgebracht, bijgestaan door zijn jongste zus. Het resultaat mag er zijn!

Backpack... Niet teveel gas geven, anders wordt ze zelf weggeblazen.