Maandagochtendstilte

Het is stil. Het is mistig. De wereld is klein. In de verte klinkt gezoem. De maisoogst is in volle gang. Grauw wordt langzaam licht. De wereld ontwaakt rustig op maandagochtend. Het lijkt of de lucht om me heen stilstaat, terwijl ik de was ophang. Her en der beginnen vogels te tjilpen. De haan heeft zich verslapen en geeft nog snel een kukel ten beste. Dan komt ook de stroom werkers op gang. Auto's en fietsers schuiven in m'n blikveld voorbij. Acht uur. de stilte is verdwenen.
Het wordt tijd dat de kippen wat te eten krijgen. 's Ochtends staan er meestal restjes uit de keuken op het menu. Ze vechten erom alsof ze in geen dagen wat te eten hebben gehad. En dat terwijl ze met z'n zevenen -zes hennen en een Barnevelder haan- een weitje van zo'n 10 bij 15 meter bevolken. Daar moet toch wel het een en ander te verschalken zijn.
De pluimvee-afdeling is grotendeels mijn taak. Alleen de heining in orde houden hoort bij de mannenafdeling. En daar zit nu net de kneep. Kippen zijn ware ontsnappingskunstenaars en houden ervan gedurig een rondje over het erf te doen. Wij houden daar níet van omdat ze her en der hun hoopjes draaien, met een voorkeur voor plaatsen waar wij regelmatig lopen. Het was op een gegeven moment een ware strijd: kippen ontsnapten, wij smeten ze over de heining weer terug in de wei.
Er ontwikkelde zich zelfs een persoonlijke vete tussen mijn man en twee hennen die geregeld de benen namen. Als ik een verontwaardigd "kok-kok-kok" hoorde, of een kip voorbij de ramen zag rennen, dan wist ik het al: ze waren elkaar weer tegengekomen. En wat Jan ook probeerde, hoe goed hij de heining ook dichtmaakte, altijd weer glipten ze op een onbewaakt ogenblik eruit. Ik stelde een heel eenvoudige oplossing voor: voor beiden een enkele reis richting soeppan. Maar dat was Jans eer te na. Het leek een langdurig probleem te worden.
Maar nu is het plotseling voorbij. Een tijdje terug zag ik opeens vier kippen tussen m'n nieuwe tuinplantjes scharrelen en dat was ook mij te gek. Ik heb ze in het nachthok opgesloten (voormalig geitenhok, dus ze hadden nog wel wat ruimte). Tegen de middag van de volgende dag heb ik ze weer vrijgelaten. Sinds ik het elke dag zo aanpak, zijn ze de wei niet meer uitgeweest. Bovendien hadden ze de eieren netjes in het hok gelegd. Dat was een bonus, want ze legden ze her en der en meestal waren de kraaien eerder erbij dan ik.
Inmiddels is het koppel in de rui, dus er liggen veren in de legnesten, in plaats van eieren. Kennelijk is hun ontsnappingsdrang met de veren verdwenen, daarom sluit ik ze momenteel niet op. Maar zodra ze weer mooi in de veren zitten, gaat het wel weer gebeuren. Voorkomen is beter dan genezen!