Le coq est mort

Le coq est mort, le coq est mort; il ne dira plus: kokkodi, kokkoda...
Helaas, onze trotse Barneveldse haan is wijlen. Hoe het komt? Ik zou het niet weten. Twee weken geleden stond hij wankelig op zijn forse poten, vorige week leek hij weer stevig rond te stappen en maandag stond hij meer dood dan levend voor het nachthok en een uurtje later lag hij erin, niet helemáál dood, maar beslist niet meer levend.
In eerste instantie dacht ik dat hij z'n evenwicht wat kwijt was door de rui, met gereduceerd achterroer en gehalveerde vleugels is je voortgang op z'n minst wat belemmerd, lijkt me. Maar wat er verder gebeurd is, geen idee. Ik moet zeggen dat een of twee hennen er ook wat mottig uitzien. Gisteren heb ik voor de zekerheid niet alleen gewone legkorrel voor de kippen aangeschaft, maar ook hennepzaad -dat schijnt een goede invloed te hebben op de rui en de leg gedurende de winter te bevorderen. Tja, de haan is wat dat betreft een verdronken kalf, maar voor de hennen is de put hopelijk op tijd gedempt.
Met het weer zoals het er vandaag uitziet ben ik blij dat ik een tuin heb -en wat minder blij met de grote ramen die eerst nog een keer gelapt moeten worden; ik wroet liever wat tussen m'n planten rond. Ondertussen geniet ik van de herfstkleuren die hier rondom nog te zien zijn. Er valt zelfs nog wat te oogsten. De bonen moesten nodig uit de grond en van de heerlijke staakbonen heb ik het nodige pootgoed bewaard. De kinderen trekken een vies gezicht als ze de bak met gedopte bonen zien, ze houden niet van gedroogde bonen. Ik troost ze maar door te zeggen dat het meeste volgend jaar weer de grond in moet. De rest bewaar ik en ik zal zien dat ik een recept opzoek dat niet lijkt op bonen in tomatensaus. Misschien krijg ik ze nog een keer zover dat ze het lekker gaan vinden.
Maar nu eerst ga ik proberen of de was nog buiten drogen wil. Wat is er lekkerder dan in de wind gedroogde lakens op je bed!