Restaurant Van Lodenstein

Vandaag was het zover:  Restaurant Van Lodenstein College Hoevelaken ging voor één middag van start. Monica had er naar uitgekeken. En ik al evenveel.
Dit jaar voor het eerst mochten de derdeklassers zorg koken voor gasten. Elke leerling mocht twee gasten meebrengen. Dat bleek nog niet eens mee te vallen, zo op een doordeweekse dag, maar het was gelukt: een zaal vol afwachtende dames en heren. Maar voor het zover was, werden we eerst in de hal opgevangen door onze gastvrouwen. Voor Monica een ietwat ongemakkelijk moment, want ze werd geacht me met "u" aan te spreken en dat is een woordje dat in huize Tijssen meestal omzeild word. Maar het ging haar prima af. Mijn mantel werd keurig aangenomen en terwijl ik in de zaal naar de aangewezen tafel liep, voerde Monica haar garderobe-taken uit. Geen omkijken naar.
Even later verscheen ze weer en bood me wat te drinken aan. Ondertussen maakte ik kennis met mijn tafelgenoten, de grootouders van een vriendin van Monica en de mentrix/or van deze derde klas -van wie ik ooit zelf in mijn eerste jaar voortgezet onderwijs Franse les kreeg!
Na een korte inleiding van de lerares en de gelegenheid tot gebed mochten de dames hun kookkunsten  laten keuren. Per tafel had een groepje van drie leerlingen voor alles gezorgd: tafeldekken, koken, serveren... De tafels waren keurig gedekt, compleet met servet en menukaart. Twee van het drietal kwamen de borden met schnitzel, boontjes en gebakken aardappels serveren. De lerares hield een oogje in het zeil of er wel netjes links werd uitgeserveerd. Kennelijk was dat nog niet vaak geoefend, en de zenuwen speelden ook nog wel eens parten: plotseling was links niet meer vanzelfsprekend links. Eén meisje vond het maar onlogisch: "Ja, maar, zo laat ik het vállen. Ziet u wel!" Gelukkig landde alles netjes op zijn plaats.
Aan onze tafel was het heel gezellig, ook nadat de lege borden naar de keuken verdwenen waren en we waren tijdens het toetje nog lang niet uitgepraat. Die coupe van room- en aardbeienijs met vruchten viel trouwens ook goed in de smaak.
Het eten was heerlijk -gaar, maar niet té (ach, één enkel wat dik gesneden aardappeltje daargelaten, maar wie zou daarover vallen, het is geen hotelschool); de tafelgesprekken geanimeerd, kortom: de dames van 3Hz mogen trots zijn op hun werk!