Overvol

De Kerstvakantie is nooit lang genoeg. We zien er met z'n allen naar uit en maken stapels plannen, maar aan het eind van de vakantie schudden we verdwaasd ons hoofd: Huh, is het nu alweer voorbij? Schaatsen op natuurijs lijkt er niet in te zitten deze vakantie, dus de dames willen graag een keer naar het Openluchtmuseum om daar de ijzers onder te binden. Het blijkt dat 2 januari de enige datum is die we daarvoor vrij kunnen maken. Hopelijk is het dan mooi weer.
Verder zijn de dagen redelijk gevuld met wasgoed wegwerken, dat is deze vakantie helemaal een hot item, omdat ik nogal achterliep. De twee weken voor de vakantie was het hier een compleet ziekenhuis met grieppatiënten. Ik bleef nog op de been, maar toen iedereen een beurt had gehad, was het mijn beurt. 's Middags en s avonds was m'n bed de enige plek waar ik zijn wilde en de anderen mochten de gang van zaken regelen.
De Kerstdagen vragen natuurlijk ook wat voorbereidingen, al is het maar om de groteren aan tafel tevreden te houden. Heel veel bijzonders zet ik nooit op tafel, want "wat de boer niet kent, dat eet hij  niet" en bij ons zijn het soms héél erge boeren. Maar wat extra vlees, dat levert glundere gezichten op. Ik had dus een kippetje gevuld en gebraden (met een vulling uit het "Kleine huis kookboek"), een beenhammetje gaar gemaakt en nog een paar stukjes biefstuk gebakken. Meestal worden mijn vleesbereidingskwaliteiten niet zo hoog aangeslagen, maar deze keer was iedereen tevreden. Ik dus ook. Verder had ik -na koninginnesoep uit een pakje- gewoon boontjes, aardappels en aardappelkroketjes, appelmoes, sla en als extraatje nog champignonroomsaus. Als toetje stond er ijs naar keuze en trifle op het menu. Die trifle was voor een deel restverwerking. Ik had namelijk nog de overige stukjes van een biscuitbodem die ongelijk gerezen was liggen. Zo'n trifle is een heel aangename manier om de kruimels op te maken. Onderin een grote schaal gingen de stukjes en brokjes, wat vochtig gemaakt met perziksap, daarop perzikhelften en een laagje jelly. Nadat de jellie was gestold, goot ik er gele vla (uit een pak) op en het geheel werd versierd met slagroom. Daar werden verschillende vingers bij afgelikt.
Op eerste Kerstdag 's avonds uit de kerk kregen we nogal wat familie op bezoek, want een zwager en schoonzus uit Canada namen weer afscheid, ze waren op doorreis van Canada naar Zuid-Afrika. We zaten dus met z'n achttienen aan de koffie. Voor we er erg in hadden, was het laat.
Toch ben ik de volgende ochtend niet al te laat opgestaan. Er wachtte nog wat was en een paar voorbereidingen voor het avondeten. Onze oudste werd die dag 19 en al vierde ze het niet echt, het mocht niet helemaal onopgemerkt voorbijgaan. Het middageten was deze keer sober. Na een kop koffie met kerststol -waarvan  we er her en der een gekregen hadden), ontfermden we ons over de  restanten van het maal van de vorige dag. De champignonroomsaus bleek gemengd met de overige koninginnesoep nog een prima kopje soep op te leveren.
Tegen vijf uur kwamen mijn ouders en er hingen ook nog wat vrienden van de jongens rond die er wel voor voelden om te blijven eten. Al met al waren het weer teveel mensen om rond de eettafel te scharen. Geen nood, met het beste  tafellaken over de tafel in de zitkamer kan die uitstekend dienst doen als buffet. Het ziet er altijd mooi uit en als ieder maar kan halen wat hem past, gaat het altijd goed.
Donderdag ging Leandra voor een paar dagen uit logeren, Monica was met Jan mee aan de arbeid, dus bleven er maar twee meiden over die een paar dagen samen op 'moesten' trekken. Dat ging heel leuk, maar om eventuele verveling voor te zijn, besloten we om donderdagmiddag met z'n drieën naar paleis Het Loo te gaan. Ik ben er al heel wat keertjes geweest, maar het blijft boeiend. Deze keer was er een tentoonstelling over prinses Wilhelmina's laatste levensjaren op Het Loo. Het meeste ervan had ik wel eens gezien, maar als je alles samen ziet, wordt je beeld van haar toch completer. We hebben ook erg genoten van de feestelijk gedekte tafels her en der in het paleis. Elk jaar weer worden de tafels in volle luister gedekt, maar telkens worden er uit de archieven de opstellingen voor andere gelegenheden gehaald en als voorbeeld gebruikt. Het fraaie damast, het glanzende bestek, kostbaar serviesgoed, bijzondere tafelstukken, ik krijg er nooit genoeg van.
Maar thuis wachtte gewoon weer schoonmaakdoek en stofzuiger. En nu is het maandagochtend, het oliebollenbeslag staat in een hoekje bij de verwarming te rijzen. Zonder zelfgebakken oliebollen is het bij ons geen oudjaarsdag. Dat is iets wat ik, compleet met het recept, van thuis meegekregen heb. Het was de enige dag in het jaar dat ik met plezier vroeg uit m'n bed kwam. Appels snijden vond ik nogal een klus, omdat het er zoveel waren, maar gist losroeren met suiker was een pretje. Het bleef me verwonderen dat de stijve brokken in een vloeibaar papje veranderden. En vandaag vond ik het nog net zo leuk. Nee, onze kinderen waren niet van de partij, ik heb ze lekker laten slapen, dan zijn ze vanavond -en morgenochtend in de kerk- niet zo moe. Maar ik weet zeker dat ze bij het bakken en opeten met de neus vooraan staan.
Morgen hopen we uit de kerk naar mijn ouders te gaan, terwijl we tegen de avond met Jan z'n familie bij elkaar komen. Daar zijn we een nieuwe traditie van aan het maken. Het ene jaar komen we bij m'n zwager en schoonzus in de Betuwe, het andere jaar bij ons, als degenen die het meeste plaats in huis hebben. Inmiddels zijn we met een kleine 40 personen, dus een beetje ruimte is dan wel gewenst.
Dan hebben we nog maar een paar vakantiedagen over, waarop dus een dagje Openluchtmuseum, nog een verjaardagsfeestje voor één van de meiden en een gezellige avond met vrienden op het prgramma staan. En dan is het alweer zaterdag. De restjes raken tegen die tijd wel op. Tijd om weer in het normale ritme verder te gaan.