Ik kan geen taart meer zíen! Niet dat dat heel erg is, taart is toch altijd weer een aanslag op je interne systemen, om het maar eens netjes te zeggen. Dat hebben de ervaringen van de laatste paar dagen wel weer geleerd. Het waren overigens meest geen vervelende belevenissen, alleen een beetje veel van het goede.
Mariana vierde haar twaalfde verjaardag voor vriendjes en vriendinnetjes. We hebben hier de regel dat de eerste basisschooljaren er vier kinderen mogen komen en vanaf groep 5 elk jaar één meer, dus 8 in groep 8. Maar ja, als je nu 11 meisjes in een klas zitten, dan zouden er twee niet uitgenodigd worden en dat is toch wel hard. En als je dan ook nog met een groepje van een stuk of 8 klasgenoten -waaronder 3 jongens- regelmatig vrijdagsavonds gezellig een poosje bij iemand thuis speelt, terwijl je er eerder vanwege je verlegenheid er een beetje bijbungelde, moet je dan die 3 jongens maar niet vragen? Nee dus. Al met al gingen er 13 uitnodigingen de deur uit. En dat vroeg de nodige voorbereidingen
Mariana zag onlangs een paar foto's van haar zus toen die 14 werd en voor haar vriendinnen een taartenbuffet had klaarstaan. Dat vond ze wel wat. Hoogtepunt -letterlijk- op tafel was de taart in de vorm van een kampvuur. We maakten hem van twee biscuittaarten op elkaar en vervolgens in wat onregelmatige vorm gesneden en de losse stukken er weer bovenop gestapeld zodat het een soort piramide leek.Vervolgens smeerden we aan de buitenkant een laag slagroom met wat gelatine en cacaopoeder en vervolgens plakten we hem vol met chocosticks zodat het een flinke houtstapel leek. Bovenin staken we twaalf vuurwerk-sterretjes en hij was klaar om de show te stelen.
Verder hadden we op tafel: appeltaart, kwarktaart, mon-chou-taart, soesjestaart (die niet zo heel stevig bleek te staan, volgende keer minder water bij de karamel voegen), soezenring gevuld met ham/kaasragout, pizza, champignon/rookkaastaart, brood gevuld met knakworstjes, bladerdeegbak vol ragout met bladerdeeglepeltjes.
De kinderen hebben zich zowel binnen als buiten kostelijk vermaakt. Oorspronkelijk zouden we de garage uitvegen en daar de tafeltennistafel, sjoelbak en dergelijke neerzetten, zodat ze daar hun energie een beetje kwijt konden. Maar met al die sneeuw waren er andere vermakelijkheden genoeg. Op zulke momenten waardeer ik het weer extra dat we 'buiten' wonen: hectares ongerepte sneeuw. De kinderen konden ongebreideld hun gang gaan, terwijl onze voortuin in kerstkaart-conditie bleef.
Het was een erg leuke avond, daar waren ze het allemaal over eens. Alleen voor ons klonk er wel een dissonant: Theriza trok de deur dicht, maar Mathilda's pink bleek er aan de achterkant tussen te zitten. Het arme pinkje was echt plat. Jan is direct naar de huisartsenpost bij het hulpverleningscentrum tegenover ons gereden, maar die bleek eigenlijk gesloten te zijn. Gelukkig kwam er net een ambulance thuis en de hulpverleners bleken dadelijk bereid om te kijken wat er aan de hand was -alle lof daarvoor. Ze konden niet veel meer doen dan een mitella en een troostknuffel geven en doorverwijzen naar het ziekenhuis om foto's te laten maken. Het is verbazingwekkend hoeveel zo'n troostbeestje helpt, ook als je al acht bent!
Na een uur of twee kwamen Jan en Mathilda weer thuis, zij met een ingepakte pink, het bovenste botje bleek gescheurd. Dat hoort in ongeveer twee weken weer genezen te zijn. Eigenlijk valt het dus nog mee, al was het geen leuke ervaring. We mogen dankbaar zijn voor de geringe hoeveelheid ongelukken en ziektes die we in ons gezin hebben meegemaakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten