Op jacht

Ook al ben je van boerenafkomst, dat wil niet zeggen dat je dierengedrag goed inschat. Dat is me de afegelopen week wel gebleken. Ons Bolletje angorakonijn was o, zo rustig en tam, de eerste dagen. Maar na twee dagen in haar nieuwe huis veranderde ze plots in een chagrijnige feeks. In plaats van rustig te genieten van een aai over haar bol, stond ze dadelijk klaar met een grom en een grauw -letterlijk.
Wat wij aanzagen voor een heel tam beestje, was waarschijnlijk een dier in doodsnood. Wie zal het haar ook kwalijk nemen, na zoveel veranderingen. Maar hoe krijg je dat weer anders? Geduld is waarschijnlijk de enige optie. We gaan een aantal keren per dag naar haar toe, laten haar uit de hand aan een worteltje knagen en hopen er maar het beste van.
En dan onze nieuwe haan. Eergisteren afgeleverd. Een prachtexemplaar met een diepe stem die onmiddellijk aan het kukelen sloeg. Hij scharrelde al dadelijk met de hennen rond en leek zich prima op zijn gemak te voelen. Tegen de avond begaven ze zich gezessen richting nachthok en ik dacht er verder  niet meer over na.
Of de dames zich vervolgens niet op hun gemak voelden met een indringer en hem eruit hebben gezet of dat hij de volgende ochtend concludeerde dat dit toch niet zijn thuis was, weet ik niet, maar feit was dat de wei alleen vijf hennen bevatte toen ik de dieren ging voeren.
We keken met zijn allen rond, maar geen haan in beeld. Tot even later de telefoon ging. "Is dat jullie haan, die daar bij de rotonde loopt?" informeerde de buurvrouw. O schrik, zo'n 100 meter van huis paradeerde hij bij een drukke rotonde. Met vier meiden en een handvol brood stevende ik erheen. De buurvrouw sloot zich ook aan. Omzichtig probeerden we heer haan van alle kanten tegelijk te benaderen, maar hij was niet van ons gediend. Telkens weer glipte hij door de gelederen, voor we binnen grijpafstand waren. Hij nam zelfs een schuiver over de brandweervijver. Al glijdend, schuivend en slippend bereikte hij de overkant, die voor ons gelukkig ook gemakkelijk bereikbaar was.
Maar voor we er erg in handen besloot hij de rotonde over te steken. Wij konden niet anders dan ook tussen allerhande auto's vol lachende mensen door laveren. Eenmaal aan de overkant zette hij de sokken erin. En daar gingen we: een hele horde, hollend achter een haan. Weer stak hij de rotonde over, waar het nu even rustig was, maar nu maakte hij een fout: Hij rende een pleintje op zonder uitgang. En daar dook hij bij een buurvrouw in de portiek. Heel voorzichtig gingen we er met zijn zessen opaf en daar moest hij zich overgeven. Ik kon mijn jas over hem gooien en vervolgens bij zijn vleugels pakken. Al ging dat niet zo simpel als het klinkt. Hij ging te keer met poten, vleugels en stem. Wat een kabaal. Gelukkig waren de buren niet thuis! En met de haan in houdgreep liepen we naar huis, onderwijl hij zijn verontwaardiging bleef  uitkraaien.
Maar ik had mijn lesje geleerd. Haan ging in het hok, de hennen voegden zich verheugd bij hem en ik heb de deur achter me dichtgetrokken. Daar mag hij een poosje acclimatiseren!
Vervolgens gingen wij weer over tot de orde van een rustige vakantiedag. Tot 's middags de buitendeur met een klap openzwiepte en vervolgens met een bonk weer dichtsloeg. Zoon kwam thuis. Ziedend van machteloze woede. Zijn trekker was weg. Zijn Fendt 108S, zijn trots en glorie, WEG!! Verdwenen van de parkeerplaats bij een bouwmarkt, waar heel wat carpoolers hun voertuig parkeren. En nu? Politie? Aangifte gaat via internet. Niet direct de meest ideale actie voor een van adrenaline stuiterende 16-jarige.
Zuslief kende nogal wat mensen in de omgeving van 'plaats delict', dus samen stapten ze in de auto en gingen op pad om te horen of iemand iets had gezien. Ik voelde met 'm mee en besloot maar direct me met de aangifte bezig te houden. Na rustig een pagina of vier vragen doorgewerkt te hebben en wat telefoontjes  over de onduidelijkheden gepleegd te hebben -terwijl ik ondertussen wat handelssites op internet doorsnuffelde- kon ik eindelijk het hele geval doorsturen en printen. En plotseling gebeurde er van alles.
De telefoon ging. Mijn vader: "Is de trekker weer terecht? Ik zag 'm net langskomen, hij zal nu bijna thuis zijn."
Ik wist van niets en snelde naar buiten. Daar kwamen ze: de oudste op de trekker, breed lachend, de auto met de andere twee. De jongste sprong uit de auto, daverde vol stoom naar hem toe en kon zich nog net weerhouden van hem een pak slaag te geven. OEF!!
Het was allemaal een grap, nogal verkeer ingeschat en ongelukkig getimed. De oudste werkt bij een landbouwmechanisatiebedrijf (leuk woord voor galgje) en samen met zijn werkgever had hij het plan bedacht. Het was de bedoeling geweest dat hij ongeveer gelijktijdig met zijn broer weer op het parkeerterrein te zijn. Die was echter vroeg uit zijn werk, terwijl de boosdoener onverwacht extra werk had en vergat om te melden hoe de vork in de steel zat. 
Tja, zo gaat dat met die jongens. Gelukkig konden ze er aan het einde van de avond samen om lachen. Het duurde even voor ik meelachen kon. Daarvoor had ik eerst de aangifte in moeten trekken. En ons particuliere 'Amber Alert' weer te deactiveren... Je staat ervan versteld hoeveel mensen je in korte tijd op kunt trommelen om mee te kijken.
Maar omdat de gelegenheid de dief maakt, kan Hanno zijn trekker beter maar op een veiliger plek stallen in het vervolg.
Jammer genoeg willen de jongens niet op mijn blog te zien zijn, anders plaatste ik een foto van hen samen op de trekker. Eind goed, al goed.