Tuinvormgeving

Laatst kreeg ik een mooi boek in handen: "How to grow more vegetables". Het schijnt nogal een bekend en veelgeprezen boek te zijn. Heel professioneel ook. Verheugd verdiepte ik me erin. Meer -biologische- groenten uit je eigen tuintje? Dat is goed nieuws.  Eerlijk gezegd raakte ik al lezend een beetje teleurgesteld. Hier en daar is het wel érg professioneel en dat ben ik niet. Maar het vervelendste: al die wel haalbare adviezen, dat dóe ik al. Blijkbaar heb ik heel wat goeds van mijn moeder geleerd. En om dat te weten komen, heb ik geen boek nodig... Het boek heb ik dus terzijde gelegd en heb me maar weer op de praktijk gestort.

M'n vader heeft het laatste stuk van de tuin gespit, ik heb bedjes gemaakt en nu is het kant en klaar voor zaad en plantjes. Volgens het boekje teel je het beste groenten op verhoogde bedden. Dat doen wij dus ook, of beter gezegd: we verlagen de omgeving. Allereerst wordt al de grond tussen voor- en achterpad omgespit, en daarbij voorzien van een laagje goed verteerde stalmest. Zo krijg je een mooie rulle tuin, die een stukje hoger is dan voorheen. En waag het niet om er doorheen te lopen!
Als het zware werk achter de rug is, ga ik aan de slag met een paar stokjes, touw en een meetlat. Die meetlat, dat is simpelweg m'n hark waar twee kerfjes in zijn gemaakt: één voor een breed bed, één voor een smal. Hoe breed zo'n bed dan is? Geen idee, iets meer en iets minder dan een meter of zo? Ik heb de maten overgenomen van mijn moeders hark, en die heeft het misschien wel weer van haar moeder -ja de moestuin doen, dat is al generaties lang het werk van de boerin.
Vanaf het paadje van de heining begin ik met bedden uitzetten. Ik leg de hark neer, plant een stokje met een touw eraan bij de kerf, wandel naar de overkant, meet weer de bedbreedte af, maak het touw vast aan een stokje en zet het neer. Nu ligt er een touwtje gespannen over de rulle grond. Daar moet een paadje komen. Dit is een van de momenten dat echt Hollandse houten klompen het ideale schoeisel zijn: Aan elke kant van het touwtje een voet, zo schuifel ik naar de overkant. En weer terug, elke stap keurig langs het touw. Voila, een keurig recht paadje en een mooi rechthoekig zaaibed, dat een centimeter of tien boven vaste grond uitsteekt. Op naar de volgende!
Het geeft beslist een voldaan gevoel als je aan het eind terugkijkt op een diepzwarte tuin heuveltjes, omzoomt door rechte paadjes, even zwart en onkruidvrij.
Maar dat laatste, om dat zo te houden...