Biestepap

M'n moeder lust het niet. Ik zal maar niet zeggen, waarop ze het vindt lijken... M'n vader vindt het heerlijk. En ik? Ik moet telkens als ik het onder ogen krijg mezelf even overwinnen, maar als ik eenmaal een lepel vol gegeten heb, volgen er met plezier meer. Biestepap is dus omstreden eten.
Toen ik klein was kreeg ik het nooit. Voor één persoon iets koken waarvan ze zelf kokhalzen moest, daar begon m'n moeder niet aan. Maar toen ik me in het koor mengde en met m'n vader mee het liedje van verlangen zong, heeft ze haar best gedaan en stond het af en toe op het menu. Het was wat ons betreft een traktatie. En dat is zeker het geval als je zoals wij nu, geen koeien hebt. Je kunt nu eenmaal niet naar de winkel om een litertje aan te schaffen.
Gelukkig had de boer waar ik mijn melk haal het in de aanbieding. Ik heb gelijk vier liter gehaald (tegen de normale melkprijs, voordeeltje nietwaar) en er drie in de diepvries gestopt. Dat schijnt heel goed te gaan. Vervolgens heb ik een liter tot pap verwerkt. Een bijzonder proces, vind ik. En vooral simpel. Je moet er alleen even bij blijven. Het komt erop neer dat je de biest langzaam moet verhitten, maar niet koken, wellen noemen ze zoiets. Voorzichtigheidshalve heb ik de pan maar in een pan water gezet (au bain marie), want ik heb de neiging om op het cruciale moment de andere kant op te kijken of net even afwezig te zijn -"ma, de pan is te klein" is hier dan ook nogal een veelgehoorde kreet. Daar is de biest me net even te exclusief voor, dus ik heb nauwlettend het proces in de gaten gehouden. Gelukkig maar, het ging sneller dan ik dacht. Toen het water in de onderste pan eenmaal heet was, begon de biest al snel dik te  worden en dan ben je eigenlijk al klaar. Alleen is pap geen pap zonder zoet- en smaakstof. Ik had dus een schaal klaar staan met wat suiker en traditioneel horen daar ook een paar verkruimelde beschuiten bij, plus nog een flinke snuif kaneel. Toen ik alles door elkaar had geroerd, ging de schaal in koud water zodat de pap snel kon afkoelen.
De smaak was precies  zoals ik me herinnerde. Omschrijven kun je het niet, het past gewoon goed in de rij van pappen en vla's. Het is vooral de textuur die het anders maakt dan alle andere gerechten die ik ken. Op het eerste gezicht ziet het er korrelig uit, maar zo voelt het niet aan in je mond. Het is stevig, zacht en wat vettig. Blijkbaar is dat te danken aan het hoge eiwitgehalte van de biest. Zoals uitgelekte karnemelk, maar dan niet zuur.
Wat een geluk dat ik de enige ben hier die het lust. Ik ga heel veel genieten van dit supervoedsel dat boordevol gezonde stoffen zit.