Verrassing

Met een stel opgroeiende jongelui in huis ben je van verrassingen verzekerd. En soms nog aangename ook.
Het leek een rustige Hemelvaartsdag te worden. Na de gezamenlijke ochtendkerkdienst hebben we gezellig bij mijn ouders koffie gedronken. Daar kwamen als nasleep van 4 en 5 mei heel wat verhalen uit de oorlogstijd op tafel. Niet alleen over heldendaden en schokkende gebeurtenissen, maar ook over de dagelijkse spanning die de oorlogstijd meebracht, ook in een relatief rustig gebied, wat het toch wel was in Barneveld. 't Is wel eens goed dat de huidige generatie uit de eerste hand hoort hoe vrij  en welvarend we nu zijn in denken en doen.
Na de koffie zijn we huiswaarts getogen, in de veronderstelling dat we na een boterham uit het vuistje op ons gemak wat klusjes zouden doen. De jongens hadden zich voorgenomen de voorbereidingen van een stukje straatwerk ter hand te nemen. Tussen huis en schuur stond een coniferenheg, met voor de schuur een strook grond waar planten verondersteld werden te groeien. Maar hoeveel planten je ook erin zette, het werden er altijd weer minder. Geen wonder, achteraf, want onder een 20 centimeter zwarte grond zat zand en steenpuin, geen goede voedingsbodem dus. Inmiddels waren heg, planten, afscheiding van spoorbielzen en zwarte grond al verwijderd, nu wachtte het op wit zand en dan kon het straten beginnen.
Maar om een uur of twee kwamen de eerste vrienden binnendruppelen en na een poosje zat er een grote kring jongelui gezellig in het zonnetje. Prima, het straatwerk kon nog wel even wachten. En aangezien ze zich ook zonder volwassenen kostelijk vermaakten heb ik me nog maar even met onkruid in de groentetuin bezig gehouden. Lang had ik er niet voor, want aan het einde van de middag kwamen zwager en schoonzus om te barbecuen en daar moesten nog even wat voorbereidingen voor getroffen worden.
Tegen de tijd dat de familie opdaagde werd ook het vuurtje aangestoken. Een aantal van de de vriendenkring werd nog elders verwacht, maar de overige zes kon de geur van houtskool en bradend vlees niet weerstaan en  zo zaten we met z'n negentienen om tafel geschaard. Dat gaat in de openlucht iets makkelijker dan in de kamer. Wat een geluk dat het nog goed weer was.
Toen na een tijdje de eetlust verminderde en de stemming wat landerig werd, zei ik plagend tegen een van onze jongens: "Ik dacht dat je vanmiddag aan de straat wilde beginnen?" Droogweg zei hij: "Oh, dat kan vanavond ook nog wel." Een paar andere jongens hoorden het en opeens was er actie.
De een regelde een trilplaat, de ander keek of er nog zand nodig was, of er genoeg kantstenen waren, hoe de stenen gelegd moesten worden, dat er nog wat stenen van de bestaande straat uit moesten, hoe vlak het was...
De auto werd gestart, de trilplaat werd gehaald en de stenenknipper, de trekker brulde rond met bakjes zand en stenen, het waterpas kwam uit de werkplaats, touwtjes gespannen, stenen gelegd, geknipt, ingetikt, zand gestrooid en ingeveegd. En voor we er erg in hadden, lag er een mooie straat.
Toen alles achter de rug en opgeruimd was, hebben we de vuurkorf aangestoken en op ons nieuwe straatje gezellig rond het vuur zitten nagenieten. Een pluim voor de jongens!