Paleis Het Loo oefent altijd aantrekkingskracht op me uit. Sinds ik er met schoolreisje in klas 4 voor het eerst was, ben ik er nog steeds niet uitgekeken. Op een woensdag trokken we er met 3 dochters, een vriendinnetje en mijn moeder heen.
Oorzaak dit keer was de tentoonstelling met de regalia, de inhuldigingsmantel en "de" jurk van Maxima. Er stond een forse rij wachtenden voor ons, maar dat hoorde erbij. Elke dag weer aan schuifelt een lange rij wachtenden langs die voorwerpen die ons symbolisch aan de Oranjes verbinden.
De kroon, de rijksappel, het zwaard en de mantel, ze zijn allemaal overbekend van foto's en plaatjes. Op zich doet het je niet veel meer als je ze in het echt ziet. Net zoals je hoort van mensen die in het Louvre de Mona Lisa zien en -in plaats van diep onder de indruk te zijn, zoals ze hadden verwacht- alleen heel nuchter denken: Oh, dat is ze dus. Zo'n reactie had ik trouwens ook bij de Nachtwacht in het Rijksmuseum. Daar was wat mij betreft het moois ook al af gekeken voor ik 'm in het echt zag.
Maar die regalia en vooral de kroningsmantel, dat was toch wel bijzonder. Hier zie je hoe zwaarwegend een symbool kan zijn. Het zijn kostbare stukken, maar het zou me niet verbazen als Maxima's diadeem dat ze bij de inhuldiging droeg meer geld waard was dan alle regalia bij elkaar. En toch, het diadeem, dat is van Maxima, of in elk geval van haar -schoon-familie en de regalia, die zijn van óns, ons nationaal bezit waarmee het Oranjehuis aan Nederland als ons Koningshuis verbonden wordt.
Bijna een uur wachten om tien minuten iets te bekijken, dat klinkt nogal mal. Maar ik ben blij dat er op die manier toch iets van de inhuldiging tastbaar was. Nu ja, tastbaar, achter glas en streng bewaakt, maar het was écht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten