Mariana in groep 8 heeft een zware week achter de rug: een heus debat met toeschouwers, terwijl ze voor een gewone spreekbeurt al de bibbers heeft.
Haar meester en juf van groep 8 hebben nogal wat belangstelling voor politiek. Zo heeft de klas al een uitje gehad naar de Tweede Kamer. Nu waren er verkiezingen in de klas op touw gezet. Vijf politieke partijen -elk bestaande uit een groepje klasgenoten- moesten zichzelf presenteren met naam, lied, poster en drie punten op hun politieke agenda. Die punten moesten ze onderbouwen en vervolgens ook verdedigen tegen de aanvallen uit de andere 'partijen'.
Het meeste werk was op school gedaan, maar Mariana had zich thuis ook druk gemaakt met het ontwerp voor de poster en het nadenken over de verdediging van hun eigen stellingen en het onderuithalen van de anderen. Terwijl ik zo met haar meekeek -en af en toe meedacht- kwam ik tot de conclusie dat dit heel wat leerzamer is dan een spreekbeurt of werkstuk. Ze krijgen niet alleen een inkijkje in de werking van de politiek (let erop dat niet altijd degene met de grootste mond ook het grootste gelijk heeft), maar ze moesten ook samenwerken, snel nadenken, reageren en hun gedachten goed onder woorden brengen. Dat laatste, dat bleek moeilijk te zijn.
Om het allemaal wat echter te laten lijken, mocht de presentatie en het debat plaatsvinden in de raadszaal van het Barneveldse gemeentehuis. De kinderen zaten op de raadszetels, de juf kreeg een wethoudersplek en de meester vulde de burgemeesterszetel. En de publieke tribune werd bevolkt door ouders, grootouders en wat broertjes en zusjes.
Het bleek niet altijd mee te vallen de regels van een debat in acht te nemen. De 'lijsttrekker' van Mariana's partij vergat standaard via de voorzitter te spreken, en ook de anderen namen die regel nogal eens met een korreltje zout, vooral als ze het grondig met elkaar oneens waren. Bovendien bleek het nogal moeilijk om te stoppen met praten als je eigenlijk niets meer te zeggen had. Maar dat hebben de echte politici volgens mij ook nog niet afgeleerd.
Grappig was het te horen hoe de kinderen soms heel volwassen een onderwerp bij de kop namen en dan plotseling een echte basisschool-opmerking er tussendoor gooiden. Bij een voorstel kwam de vraag: "Is daar wel geld voor, we moeten toch bezuinigen?" Dat had de lijsttrekker niet uitgezocht, want -zo was zijn redenatie- als we alleen plannen maken waar geld voor is, dan gebeurt er nooit iets. Slim bedacht, maar zijn tegenstander was niet uit het veld geslagen: Wat gaat u doen als er geen geld is? "Dan vraag ik het aan mijn vader", was het lepe antwoord. Dat is namelijk de schooldirecteur...
Aan het einde van het verkiezingsdebat mocht er gestemd worden (met de uitdrukkelijke vermelding voor de leerlingen dat ze niet op zichzelf mochten stemmen...). Tot Mariana's grote verrassing had haar PVSV (Partij Voor Snelle Vooruitgang) met ruime meerderheid gewonnen. Nu waren de toeschouwers natuurlijk niet helemaal onpartijdig en haar groepje had verhoudingsgewijs de meeste fans, maar toch, ruim 40 procent van de stemmen is een heel goed resultaat! Ik ben trots op mijn dochter die, weliswaar wat op de achtergrond, toch een flinke bijdrage aan dat succes geleverd heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten