Moord en doodslag

Ik heb een moord gepleegd. En ik ben er nog een beetje trots op ook. Gisteravond ging ik wat afval op de composthoop brengen en vanuit m'n ooghoek zag ik wat bewegen. Het leek de grond wel. Verrast stond ik stil. Dat kon alleen een mol zijn. Wat een brutale rakker, graven terwijl ik vlakbij langs kwam stampen. Tenminste, zo moet het voor zo'n dier wel aanvoelen als er iemand op klompen voorbij komt. En jawel, onder de grond werd lustig gewroet. Zo voorzichtig als ik kon ben ik naar het gereedschapschuurtje geschuifeld en met een stevige spa in de aanslag ging ik voetje voor voetje terug.
Inmiddels was het weer rustig onder de grond. Maar ik heb niet voor niets m'n opa mollen zien vangen. Dat geduld de belangrijkste techniek was, heb ik op die manier wel geleerd. Dus heel stilletjes bleef ik staan. En bleef nog een poosje staan. En nog langer. Ik heb me wel tien keer afgevraagd of het ondier me niet op een afstandje zat uit te lachen. Maar plotseling barstte het zand weer, even verderop. Nog een stapje dichterbij. Weer stilte ondergronds. Nog een poosje staan. Daar begon het weer. Precies onder de rand van een kweekbak, waar ik niet bij kon. Nog meer geduld. En ja, daar verscheen een bergje rul zand binnen handbereik. Zo snel ik kon schepte ik de grond omhoog, en de mol maakte een salto door de lucht.
Niet nadenken, gewoon een klap geven. Helaas, het ging niet in één keer goed, het beest zag bijna nog weer kans in de grond te verdwijnen. Maar dat zou me niet gebeuren. Gelijk schepte ik hem weer op en na nog een flinke tik had ik de strijd gewonnen.

    (bron: hei-heg-hoogeind.dse.nl)


De meiden vonden 'm lief -en als je het beestje zo zag liggen kon ik ze geen ongelijk geven. Het velletje voelde heerlijk zacht. Qua grootte en vacht leek het diertje veel op Leandra's Syrische hamster. Toch vonden ze zo'n slap, warm lijfje eigenlijk wel eng,  alsof hij zo weer zou gaan bewegen. Tja, dat ging niet gebeuren gelukkig, maar wat er wél moest gebeuren met zo'n dode mol? Het vachtje zou ik wel willen bewaren, maar zelf villen? Dat was me nog een stap te ver. Dus heb ik 'm in de groene kliko gedeponeerd.

Ondertussen zijn we een dag -en een nachtje slapen- verder. Het zat me nog niet lekker, die mol in de kliko. Dus vanochtend heb ik een puntig mesje geslepen, de snoeischaar gepakt en mol uit de kliko gevist, waar hij op een hele stapel vers onkruid lag, nog precies zoals ik hem had neergelegd.
Ik moest wel even slikken voor ik begon en het kostte me moeite om het mes in de huid te zetten. Maar het lukte. Nu moet ik er wel bij vertellen dat ik ben opgegroeid in de buurt van een nertsfarm en verschillende keren heb toegekeken hoe die beesten van hun jas werden ontdaan. Ik wist dus dat als je het goed doet, er geen druppel bloed hoeft te vloeien. En ik heb het goed gedaan! Eerst een sneetje van de ene achterpoot naar de anus, dan vanaf de andere achterpoot, om de anus snijden -die wil je er niet bij hebben-, vervolgens het vel rond de achterpoten los snijden en dan is de achterkant open. Je kunt dan zomaar het hele vel naar de kop toe eraf stropen. Dan kom je bij de voorpoten (ik had eigenlijk met de snoeischaar eerst de graafhanden eraf moeten knippen, maar daar kwam ik later pas achter), daarvan trek je het velletje los tot aan de pols. Dan komt de kop aan de beurt en als je bij de neus en bek bent, snijd je het velletje rondom los en voilá, je hebt een compleet mollenbontje. Onderweg moet je wel hier en daar een vliesje losmaken, maar het is niet ingewikkelder dan een hele kip in stukken delen.
Al doende miste ik wel iets om het beestje vast te klemmen, zoals bij het professionele villen gebeurt. Ik heb toen maar een achterpoot onder de kliko-deksel geklemd en die verzwaard met een steen. Mocht de hele operatie de mist in zijn gegaan, dan had ik alleen de deksel maar open hoeven doen om de sporen van de mislukte poging te verdonkeremanen...
Ondertussen ligt de jas van mevrouw mol (gelukkig een mevrouw, dat werkt bij het uitkleden makkelijker dan een meneer) vreedzaam tussen de groenten in de diepvries. Het world wide web heeft me al duidelijk gemaakt dat we met wat accuzuur, zout en water een heel eind komen bij het prepareren van het vel. Maar dan moet ik het eerst wel hebben. Maar dat zal wel lukken met zonen en hun vrienden in de auto- en landbouwvoertuigen montage.
Ik ben benieuwd naar het uiteindelijke resultaat.