Zaterdagochtend, tegen achten. Dauwdruppels schommelen aan de waslijn. Ik schud even en begin handdoek na handdoek de was op te hangen. Dan valt de stilte me op. Ik luister in verwondering. Een moment lang hoor ik zelfs geen ver verkeer. Geen bandengesuis, nergens gerammel, het ritselt niet in de bomen. Geen mensen, geen dieren, geen wind. Alleen een zachte nevel die alle scherpe randjes verdoezelt. Dan begint een merel te fluiten, mussen kwetteren, iets verder klinkt getjilp. Een schepping vol rust en vrede. Eén tel maar, op één klein plekje van de aarde, en toch zo groots.
Dan komt stilletjesaan alles weer tot leven en ik hang de waslijn vol. De rust van de dagelijkse regelmaat is er weer. De kinderen gaan hun gangetje naar school, de groteren hebben hun werk. Etenstijd, bedtijd, stille tijd, langzamerhand valt alles weer op zijn plek. En ook de reinheid komt wat meer in zicht. Als er minder mensen rondlopen, valt er minder op te ruimen. En er is meer tijd om even ongestoord door te werken. Al leg ik het werk met liefde even neer als er iemand in de stemming is voor een "goed gesprek". Dat vind ik toch net iets belangrijker dan een blinkend huis. Onze ramen zijn dan ook dringend aan een poetsbeurt toe en zo is er nog wel het een en ander. Maar elke dag een draadje is nog altijd een hemdsmouw in een jaar.
Dat we ondertussen in september aangeland zijn, kan ik me nauwelijks voorstellen. Het voelt alsof augustus nog lang niet voorbij kan zijn. Het zonlicht straalt echter met een veel zachtere gloed dan in de zomerse hoogtijdagen. De ochtendnevel op heldere dagen spreekt ook duidelijke taal. De winter komt, met behalve een heleboel gezelligheid ook griepjes en verkoudheden. We slikken dan ook braaf onze vitamientjes, want de R is in de maand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten