Het hooi en de vork

Af en toe word je min of meer bedolven. Te veel hooi. Of een te kleine vork. Of allebei. 

Geen wonder dat 'blogger'er dan wat bekaaid afkomt. Het is alweer weken geleden dat ik een poging deed om mijn dagelijks leven te boekstaven. Er schiet me af en toe wel een onderwerp door het hoofd, maar opschrijven, daar komt gewoon niet van.

Soms ben ik gewoon moe, dan steekt de fibromyalgie de kop weer op. Meestal kan ik het wel redelijk onder de duim houden. Als ik maar netjes op tijd m'n vitamientjes slik, héél gezond eet, de suikerpot met rust laat, op tijd naar bed ga en dan ook nog lekker slaap, dan voel ik me een heel mens. Zoéén die een flinke vork vol hooi tillen kan. En nog een schepje er bovenop. En misschien nog wel een.

 Maar -je ziet het al aankomen- op een gegeven moment is het hooi te veel. Dan raak m'n concentratie kwijt, vergeet m'n pilletjes en poeiertjes te slikken, heb geen fut om 's avonds op het juiste moment te zeggen: mensen, het is heel gezellig, maar als ik niet ga slapen is het morgenochtend niet meer leuk, en voor je het weet zit je op de roetsjbaan richting put. Nu ben ik gelukkig niet zo heel erg putterig aangelegd en halverwege zie ik dan wel kans om 'hó' te roepen en weer naar boven te krabbelen. Alleen, de weg terug lijkt altijd wel drie keer zo lang.

Momenteel ben ik weer in zo'n opkrabbel-fase beland. Ik worstel en kom boven! Dat betekent dat ik op nog een heleboel mooi weer hoop, want de tuin heeft nog wel een beetje aandacht nodig, om het maar voorzichtig te zeggen. En m'n ramen... ik durf er bijna niet doorheen te kijken. En ik zou ook graag een stel donkere dagen hebben. Dan hoef ik niet naar buiten, dus dan heb ik tijd om de stapel verstelgoed onder handen te nemen en als beloning wat nieuws te maken. 

Nachtvorst, dat hoeft nog even niet, want dan moet ik de laatste appels van de bomen plukken en die hangen nu nog zo mooi, ze rijpen nog steeds. En m'n citroen, laurier en fuchsia's mogen dan ook nog even buiten blijven. Maar toch, ik krijg wel zin om boerenkool te eten. En de pastinaken, daar zou ik ook wel van willen oogsten, dus een beetje nachtvorst is welkom... 

We zullen het dus maar nemen zoals het komt en doen waar het weer me gelegenheid voor geeft. Dat is het mooie van de seizoenen: er is altijd meer te doen dan je kunt, maar de overdaad aan werk wordt weer ingeperkt door de mogelijkheden. Zo blijf je een beetje in evenwicht.