Hè, hè, het is weer achter de rug. Mazelen in veelvoud, dat was ongeveer onze vakantiebesteding. We verkeerden in de gelukkige omstandigheid dat we niet op vakantie gingen, anders zou die lelijk in het water gevallen zijn.
De eerste vakantieweken gingen voor de kinderen in een roes van "Hoera-Vakantie!"-stemming voorbij. Hier en daar logeerpartijtjes, een enkel dagje uit, maar vooral veel thuisactiviteiten, omdat de groten het buitenschilderwerk ter hand namen. Dat klinkt nogal simpel, maar ons huis is niet van het eenvoudige soort. Het bevat -van boven naar beneden- een flinke houten lijst om de dakgoot van ettelijke meters lang, dakkapelletjes met lijstwerk en raamkozijnen, beneden een uitgebreide voordeur met ramen tot 3 meter hoogte, twee zijdeuren met een raam ertussen en dan nog 8 flinke ramen tot 3 meter hoog en kozijnen van ouderwetse snit met richeltjes en randjes en oorspronkelijk vermoedelijk degelijke kwaliteit -die nu ver te zoeken is en dus de nodige reparatieproblemen oplevert. Verder is er nog een garage met 2 kanteldeuren, 2 gewone deuren en een stuk of 6 ramen. Dan zijn er nog een aantal staldeuren, maar die mogen nog wel een poosje wachten. Op zulke momenten worden de genoegens van het landleven toch wat twijfelachtig.
Zo waren dus drie weken genoeglijk voorbij gegleden. In de vierde week begonnen we te twijfelen aan het verkoudheidsgehalte van de hoest die rondwaarde. En jawel, op zaterdag was de diagnose mazelen officieel. Monica had spikkels op de binnenkant van haar handen. Ze was ziek, maar gelukkig niet al te erg en ze was ook binnen een week weer helemaal op de been.
Maar de andere meisjes werden steeds zieker, zij het vlekloos. De jongste ging zelfs nog een nachtje bij oma logeren -zij was als enige redelijk actief en dan is het bij al die lamlendige zusjes natuurlijk nogal saai. Maar donderdagavond wilde ze toch wel érg graag in haar eigen bedje slapen en voor het zover was, kwamen op haar wangen ook de vlekjes boven. Diagnose duidelijk.
Ondertussen was ook de eerste van de jongens -zij het nogal onwillig- geveld. Heel optimistisch belde hij 's middags zijn werkgever dat hij de volgende dag wel weer aan de slag wilde. Hij kreeg van mij flink op zijn tabberd, omdat ik het ronduit onverantwoord vond. Ik had het gevoeglijk kunnen laten want de volgende dag was hij echt gevloerd. En 's middags kwam de laatste thuis in mineurstemming.
De hele familie in de ziekenboeg, Monica uitgezonderd. Die vierde haar genezing door alle opgespaarde babbels (ze was een paar dagen haar stem kwijt) uit te storten over de verzamelde broers- en zussenschare die her en der op banken, stoelen en kussens lagen. Ze konden het niet waarderen.
Zo zijn we de laatste vakantieweek doorgesukkeld met sapjes, glaasjes water, pilletjes en drankjes in soorten en maten, en emmers voor magen waar niets in, maar wel vanalles uit wilde. Eén was er met bronchitis en keelontsteking, één met urineweginfectie en de jongste had longontsteking, maar hoefde gelukkig niet naar het ziekenhuis.
Eén voor één krabbelden ze weer op en vatten min of meer humeurig en vol verveling de draad weer op. Ik heb denk ik nog nooit zoveel spelletjes gespeeld in één week! Inmiddels zijn we alweer een week verder en langzamerhand raakt iedereen weer in vorm. De een wat meer smalletjes dan de ander, hier en daar heerst nog wat vermoeidheid, maar het gaat allemaal weer.
Het klinkt allemaal als een klaagzang, en soms vóelde het ook zo. Maar al met al voel ik me heel dankbaar. Ik kon ze allemaal thuis verzorgen, ze zijn allemaal weer gezond. Ze zíjn er allemaal nog.
Dat geldt trouwens voor de hele vakantieperiode. We hebben geen grote reizen gemaakt, maar als je je man of zoon bovenop een ladder ziet balanceren of een dochter op de trampoline ziet buitelen, dan besef je soms zomaar opeens hoe weinig er nodig is om je leven totaal te veranderen.
Deze vakantie is voorbij. God zij dank!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten