Ik spits m'n oren en voel ergens in mijn buik een blije kriebel opkomen. Een maiskneuzer! Het is volkomen onlogisch om daar vrolijk van te raken, want het enige wat wij ervan krijgen, is een smeerboel op de oprit. En toch...
Alles wat van het land naar het erf gedragen en gereden wordt, brengt vreugde mee. De grond die door mensen wordt gevoed, zal de mensen voeden. Nieuwe voorraad voor de donkere wintertijd en de schrale lente, tot de volgende oogst, een zorg minder. Of het nu voedsel voor dieren of voor mensen betreft, of het nu de eigen provisiekamer of de voorraadschuur van de buren is, het is een zegen van Boven en daarmee is elke oogst een feest.
Het duurt soms even voor het voldane gevoel postvat. Het kost zweetdruppels en geschramde ledematen om hooi in de schuur te krijgen. En appels schillen zonder einde tot je vingers geel verkleurd en pijnlijk is ook geen bron van vreugde, evenmin als emmers erwten doppen, bergen bonen draden, eindeloos pannen op het vuur hebben staan en potten voor de weck en zakken voor de diepvries vullen.
Maar dan: die overlopende voersilo's, de volle diepvries, de planken gevuld met appelmoes, stoofperen, jam, chutney of bietjes in het zuur... Dan ben je plotseling niet meer een simpele slaaf van het land, maar een rijkaard die nooddruft en overvloed voor het grijpen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten