Ik ben niet zo iemand die het huis vol spreuken hangt. Sterker nog, er hangt in ons huis geen enkele tekst aan de wand, uitgezonderd de kalender en voor elk kind een geboortemerklap, met liefde gemaakt door oma.
Woorden zijn voor gebruik, niet om bekeken te worden. Zo heb ik dat mijn hele leven al gevoeld. Maar er is één uitzondering. Ooit kwam ik tijdens een vakantie in Engeland een rasecht kitsch glas-in-loodraampje tegen, met een tekst die me zo aansprak dat ik de vormgeving van de weeromstuit ook waardeerde.
Jarenlang ving het kleur en licht voor mijn kamerraam, langzamerhand verblekend door de zon. De tekst raakte stilweg onleesbaar -en vergeten. Het was een dierbaar souvenir geworden, waar ik overheen keek.
Op een dag van rigoureuze grote schoonmaak zag ik het verschoten vierkantje weer en besloot dat het niet meer de moeite waard was. Weg ermee. Maar dat ging niet zomaar. Het raampje was weg, de herinnering bleef en knaagde. Hoe luidde die tekst ook weer?
Ik ging op zoek en tot mijn verbazing bleek ik een bekend gebed gekoesterd te hebben. Wat mij een oude wijsheid toescheen, bleek nog geen honderd jaar geleden door de Amerikaanse theoloog Reinhold Niebuhr (wie dat ook wezen mag) te zijn uitgesproken en in veelvoud door anderen herhaald en bewerkt.
Ik sluit me aan en schrijf nogmaals de woorden op, zodat ik ze elke dag gebruiken kan:
God, grant me the serenity to accept things I cannot change, the courage to change things I can and the wisdom to know the difference.
Bij alle variaties viel me er één op met een knipoog. Maar wat me vooral trof, was de ernst die schuilgaat achter twinkeling:
God grant me the serenity to accept the people I cannot change, the courage to change the one I can and the wisdom to know it's me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten