Voor de vierde keer in een week ben ik op weg naar het ziekenhuis - en ik voel me een bevoorrecht mens. Ik mag een van de kinderen ophalen na een kleine operatie, er moest een pinnetje in een pink worden geplaatst. Maar het is wel een tijdrovend pinnetje.
Het begon op maandag met een telefoontje: Ik zit bij de dokter. We denken dat mijn pink is gebroken, Kun je me naar het ziekenhuis brengen om foto's te laten maken? Geen probleem, met de auto ben je binnen een kwartier waar je wezen moet.
Foto's maken kostte niet veel tijd, de interpretatie ervan evenmin. Maar voor we met de pechvogel gegipst en verbonden het ziekenhuis verlaten konden, waren we heel wat uren verder.
Woensdag deel twee: Omdat het bot niet goed gezet kon worden, moest er een chirurg naar kijken. Dat deed hij ook en concludeerde: dat is meer iets voor een plastisch chirurg. Die zat op een andere afdeling en daar werden we ergens tussen alle andere afspraken gemoffeld.
Het eind van het liedje was dat we met een opnameformulier voor donderdag weer vertrekken konden, maar niet voor we een rondje meldingen, opgaven, formulieren invullen en dergelijke achter de rug hadden.
Donderdag hebben we een groot deel van de procedure herhaald: wachten, verhaal vertellen, te horen krijgen dat je toch niet naar de juiste plek was gedirigeerd, gegevens verstrekken, en naar het volgende loket, voor nog een portie van hetzelfde. Maar deze keer kon ik het ziekenhuis alleen verlaten, met de patiënt in bed, wachtend op de operatie.
En toen was er een telefoontje: "Operatie geslaagd, patiënt maakt het goed en als hij morgen naar de gipskamer is geweest, mag hij naar huis".
Wat zegt u? Morgen? Volgens de dokter mocht hij vandaag mee!
"Oh, dat wist ik niet, ik zal het even navragen, dan bel ik u wel weer..."
Na heel veel stilte pakken we toch zelf de telefoon maar weer.
"Ja hoor," klinkt het opgewekt. "Komt u maar, de patiënt kan mee naar huis."
Oké, we komen. Kennelijk heeft elke zuster haar eigen procedures, en de dokter de zijne.
Het kostte een handvol ergernissen, maar het belangrijkste is: het komt goed.
Onderweg naar het ziekenhuis heb ik tijd om de hele gang van zaken op een rijtje te zetten. En dan voel ik me bevoorrecht. Die uren wachten op de Eerste Hulp? Dat betekent alleen maar dat er veel mensen waren die er ellendiger aan toe waren. Allerlei kleine misverstanden? Tja, dat had beter geregeld moeten zijn, maar wij hadden de tijd en de zorgeloosheid om ons er druk over te maken. En wij waren degenen die geen idee hadden hoe het toegaat in een ziekenhuis. Voor het eerst in de ruim twintig jaar van ons gezinsbestaan moest er iemand onder het mes. Hoe kun je dan iets anders dan dankbaar zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten